Από τα «λίγα και ακριβά» στα «πολλά και φθηνά» …μια επίσκεψη στο Θωρηκτό Αβέρωφ … να θυμηθούν την ιστορία του

Από τα «λίγα και ακριβά» στα «πολλά και φθηνά»

…μια επίσκεψη στο Θωρηκτό Αβέρωφ …  να θυμηθούν την ιστορία του

 

 

Το «μεγάλο» ή «μικρό» Πολεμικό Ναυτικό αποτελεί θέμα διακήρυξης, θέμα του πόσο αντέχει η τσέπη μας ή έχει να κάνει με το διαχρονικό και απαράλλακτο ποιόν των γειτόνων μας;

Μήπως αποτελεί παραπλανητικό δίλημμα, καθώς παραπέμπει σε πλατφορμοκεντρική αντίληψη της άμυνάς μας; Αυτή δεν είναι η προσέγγιση που περιλαμβάνει συνεχώς αυξανόμενα κόστη προμήθειας, στελέχωσης, υποστήριξης, συντήρησης και αναβάθμισης σε όλη την διάρκεια χρήσης κάθε πλατφόρμας;

Το υψηλό κόστος είναι το κύριο πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζουν όλες οι πολεμικές ναυτικές δυνάμεις ανά την υδρόγειο. Κάποιες επέλεξαν την μείωση των οροφών τους, ώστε να εναρμονισθεί με την εκάστοτε διαθέσιμη χρηματοδότηση. Ανάμεσα σε αυτές και η δική μας.

Κάποιες άλλες επέλεξαν εδώ και χρόνια (τουλάχιστον 30) να επενδύσουν στην άμυνα, τεχνολογία και αλλαγή οικονομικού μοντέλου της χώρας τους, στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις και σε βοήθεια συμμάχων τους βέβαια. Ανάμεσα σε αυτές και οι γείτονές μας.

Και τώρα, οι ειδήμονες μας λένε: «Δεν θέλουμε-χρειαζόμαστε τις λίγες πλατφόρμες που έχουμε, ακριβές και ευάλωτες όσο τεχνολογικά προηγμένες και να είναι. Εκείνο που θέλουμε τώρα είναι φτηνά και πολλά σύγχρονα μη επανδρωμένα και θα είμαστε ήσυχοι».

Και σαν πρώτο παράδειγμα μας φέρνουν την Κίνα με την Ταϊβάν  και το θέμα με το HELLSCAPE (με τα πολλά μη επανδρωμένα) που δοκιμάζει και αναπτύσσει  η Διοίκηση Ινδο-Ειρηνικού (USINDOPACOM: United States Indo-Pacific Command) των ΗΠΑ. Το HELLSCAPE επιτρέπει, λέει, την απομάκρυνση από την ως τώρα περιρρέουσα πλατφορμοκεντρική αντίληψη των κάθε είδους αμυντικών μας επιχειρήσεων. Τώρα, θα μας δίνεται η δυνατότητα ανάπτυξης, στο χώρο μάχης μικρού αριθμού, υψηλού κόστους, οπλικών συστημάτων και μεγάλου αριθμού μικρών, φονικών και φτηνών συστημάτων, για την εμπλοκή των εχθρικών δυνάμεων. Αυτό είναι πλέον το νέο μοντέλο που μας ταιριάζει και αποτελεί την μόνη πραγματική λύση στο πρόβλημα του αβάσταχτου αυξανόμενου κόστους της φιλοσοφίας της πλατφορμοκεντρικής άμυνας.

Και σαν δεύτερο και καλύτερο παράδειγμα μας φέρνουν ότι, το εν λόγω πρόβλημα απασχολεί το σύνολο σχεδόν των ενόπλων δυνάμεων των κρατών, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ. Και στη δική μας περίπτωση, το αυξανόμενο κόστος των εξοπλισμών έχει ως συνέπεια τη συνεχή αύξηση της χρηματοδότησης για την υλοποίησή τους, με αποτέλεσμα να φτάσουμε πλέον σε σημείο οικονομικής δυσπραγίας στα της άμυνάς μας.

Παράδειγμα, οι καθυστερήσεις-ταλαντεύσεις και τελικά αδυναμία για την έναρξη των προγραμμάτων προμήθειας κορβετών, εκσυγχρονισμού μέσης ζωής των φρεγατών τύπου MEKO-200HN, της 4ης  γαλλικής φρεγάτας κ.α.. Και δεν ξεχνάμε τις πολύ πρόσφατες δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για αυστηρή πλέον προτεραιοποίηση στην υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Άρα, το μήνυμα που θέλουν να περάσει είναι ότι, οι παραδοσιακές πλατφορμοκεντρικές προσεγγίσεις δεν θα μπορούν να υποστηριχθούν οικονομικά από την χώρα μας. Όσοι δηλαδή, διαλαλούν και γράφουν όχι στα άχρηστα και ακριβά F 35, όχι στην 4η Belharra, όχι στο στόλο με τις 18 μεγάλες μονάδες κρούσης και ναι στα μη επανδρωμένα, είναι πιο φτηνά κλπ, δίκιο έχουν.

Σκέψεις μας

Και προχωράμε λοιπόν, στο «λίγα τα ακριβά και πολλά τα φτηνά».

Μα, για ποιο λόγο; Γιατί, δεν μας παίρνει οικονομικά.

Και καταλαβαίνουμε, ότι οι ειδήμονες, οι αμυντικολόγοι, οι κυβερνητικοί και οι διάφοροι λαγοί των ΜΜΕ, ο καθένας για τους λόγους του, «βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο» για την άμυνα της πατρίδας μας. Προτάσσουν τα της οικονομίας, μπροστά από τα της ανάγκης για την δέουσα άμυνά μας.

Κάποιος θα ρωτήσει: «Διαφωνείτε με το ότι η πλατφορμοκεντική προσέγγιση είναι πλέον ξεπερασμένη;»

Όχι, δεν διαφωνούμε, όμως όλα χρειάζονται. Κοιτάξτε λίγο και προς την ανατολή απέναντι! Και οι σύγχρονες πλατφόρμες και τα μη επανδρωμένα και οι δικτυοκεντρικές ένοπλες δυνάμεις και το σωστά εκπαιδευμένο προσωπικό των ΕΔ και στην ικανή ποσότητα και στην αναγκαία ποιότητα.

Και το κυριότερο που χρειάζεται, κατά την άποψή μας: Το τι Πολεμικό Ναυτικό ή Αεροπορία ή Στρατό χρειαζόμαστε δεν έχει να κάνει μόνο με το διαθέσιμο βαλάντιο. Έχει να κάνει με τον αντίπαλο που θα κληθούμε να αντιπαρατεθούμε. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, ας πάνε μια επίσκεψη στο Θωρηκτό Αβέρωφ στο Φλοίσβο να μάθουν και να θυμηθούν την ιστορία του.

Κάθε τυχάρπαστος ειδήμονας, αμυντικολόγος, απόστρατος, κυβερνητικός, λαγός ή τυχοδιώκτης των ΜΜΕ όπως και ο αρθρογράφος του παρόντος άρθρου, μπορούμε να λέμε και να γράφουμε ότι, στην κυριολεξία, θέλουμε.

Όταν μια χώρα και στην προκειμένη περίπτωση η πατρίδα μας, ασχολείται με την άμυνά της, χρειάζεται σοβαρούς αμυντικούς, οικονομικούς, πολιτικούς και καταξιωμένους στρατιωτικούς αναλυτές (ημεδαπούς και αλλοδαπούς), να καθίσουν οργανωμένα σαν ομάδα και να ξεκινήσουν από το πρώτο βασικό βήμα: ‘Ανάλυση τρεχουσών και μελλοντικών απειλών’. Και μετά να προχωρήσουν στα υπόλοιπα. Και η ομάδα αυτή να λειτουργεί συνεχώς, όλο το χρόνο και σε μόνιμη βάση. Η ομάδα αυτή θα εισηγείται στην εκάστοτε κυβέρνηση το τι, το πως, το γιατί, το που και το πότε, για την άμυνά μας. Σε κάποια άλλα κράτη, έτσι γίνεται. Δεν λέμε κάτι καινούργιο.

Η πραγματικότητα είναι ότι εμείς οι τυχάρπαστοι, είμαστε περισσότερο για να γράφουμε αράδες και να ‘γαργαλάμε’ το αναγνωστικό μας κοινό.

ΥΓ: Ο γράφων το παρόν δεν έχει σκοπό ούτε πρόθεση απαξίωσης οποιουδήποτε. Τουναντίον, εκτιμά αφάνταστα όποιους ασχολούνται και προσφέρουν από το χρόνο τους, και από τα πιστεύω τους, σε θέματα άμυνας.