Lockheed CL-760

 

Μια λύση για την Ελλάδα με πολλές προοπτικές, μια παλιά σχεδίαση που δεν υλοποιήθηκε την χρειαζόμαστε.

Τι θα μπορούσε να προσφέρει: κατάρριψη drones, uav, ελικοπτέρων, καταστροφή πλοίων, εγγύς υποστήριξη, καταστροφή αρμάτων, τεθωρακισμένων και θωρακισμένων οχημάτων. 

Μεταφορά και ρίψη αλεξιπτωτιστών, μεταφορά ομάδας πεζικού, μεταφορά φορτίου και τραυματιών.

Έκδοση χωρίς πιλότο, UAV με μεγάλες ικανότητες.  

Ας μην ξεχνάμε πως σήμερα υπάρχουν συνθετικά υλικά που μειώνουν το βάρος έως και 30% και οι κινητήρες έχουν μεγαλύτερη ισχύ με έως και 40% λιγότερο βάρος.

Μπορεί να προσγειωθεί σε δρόμους και να αφήσει τους στρατιώτες και το φορτίο.

 Ιστορία.

Μια προδιαγραφή "τριών υπηρεσιών" για το ελαφρύ οπλισμένο αεροσκάφος αναγνώρισης (LARA) εγκρίθηκε από το Ναυτικό, την Αεροπορία και τον Στρατό των ΗΠΑ και εκδόθηκε στα τέλη του 1963. Η απαίτηση LARA βασίστηκε σε μια αντιληπτή ανάγκη για έναν νέο τύπο " Jungle Fighting» ευέλικτο ελαφρύ αεροσκάφος επίθεσης και παρατήρησης. Τα υπάρχοντα στρατιωτικά αεροσκάφη σε ρόλο παρατήρησης, όπως το Cessna O-1 Bird Dog και το Cessna O-2 Skymaster, θεωρήθηκαν απαρχαιωμένα, με πολύ χαμηλή ταχύτητα και πολύ μικρή χωρητικότητα φορτίου για αυτόν τον ευέλικτο ρόλο.

Η προδιαγραφή απαιτούσε ένα δικινητήριο αεροσκάφος δύο ατόμων που θα μπορούσε να μεταφέρει τουλάχιστον 2.400 λίβρες (1.100 κιλά) φορτίου, έξι αλεξιπτωτιστές ή φορεία και να καταπονηθεί για +8 και -3 g (βασική ακροβατική ικανότητα). Έπρεπε επίσης να μπορεί να λειτουργεί από αεροπλανοφόρο, να πετάει τουλάχιστον 350 μίλια την ώρα (560 km/h), να απογειώνεται σε 800 πόδια (240 m) και να μετατρέπεται σε αμφίβιο. Χρειάστηκε να μεταφερθεί διάφορος οπλισμός, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων πολυβόλων των 7,62 χλστ. (0,300 ίντσες) με 2.000 φυσίγγια και εξωτερικών όπλων, συμπεριλαμβανομένου ενός όπλου με ηλεκτρικό πυροβόλο M197 των 20 χλστ. και πυραύλων αέρος-αέρος AIM-9 Sidewinder .

Υποβλήθηκαν έντεκα προτάσεις, μεταξύ των οποίων: η έκδοση διπλής θέσης Grumman Model 134R του ήδη τοποθετημένου OV-1 Mohawk του Στρατού των ΗΠΑ (το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ αποχώρησε από το πρόγραμμα Mohawk το 1958), Goodyear GA 39, Beechcraft PD-183, Douglas D-855, Convair Model 48 Charger, Helio 1320, Lockheed CL-760, σχέδιο Martin και το North American Aviation/Rockwell NA-300.

Τον Αύγουστο του 1964 επιλέχθηκε το NA-300. Ένα συμβόλαιο για επτά πρωτότυπα αεροσκάφη εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 1964. Η Convair διαμαρτυρήθηκε για την απόφαση και κατασκεύασε ένα πρωτότυπο με μικρά φτερά του Model 48 Charger ούτως ή άλλως, το οποίο πέταξε για πρώτη φορά στις 29 Νοεμβρίου 1964. παρόμοια διάταξη με το OV-10. Το Charger, ενώ ήταν ικανό να ξεπεράσει σε ορισμένες απόψεις το OV-10, συνετρίβη στις 19 Οκτωβρίου 1965 μετά από 196 δοκιμαστικές πτήσεις. Στη συνέχεια, ο Convair αποχώρησε από τον αγώνα.

Τον κέρδισε το  YOV-10 πρωτότυπες δοκιμές στο πεδίο το 1966

Lockheed CL-760

2 x 600 ίπποι Garrett T76 turboprops
Οι φουσκάλες ατράκτου φιλοξενούν υπόστρωμα και 4 πολυβόλα των 7,62 χλστ

Ο οπλισμός μεταφέρεται σε πολλούς φορείς κάτω από το φτερό και την άτρακτο
2 πλήρωμα σε σειρά
8 εξοπλισμένοι στρατιώτες ή άλλο φορτίο μπορούσαν να μεταφερθούν στην άτρακτο

Άνοιγμα: 9,14μ
Μήκος: 12,28μ
Κενό Βάρος: 2316 κιλά
Βάρος φορτίου: 4205 kg
Μέγιστη Ταχύτητα: 523 χλμ/ώρα

Η δική μου γνώμη είναι πως θα έκανε για εμάς σε έκδοση με πιλότο ή χωρίς.

Χρησιμοποιεί χαμηλής ώσης κινητήρες, 1040 ίππων είχε το OV-10 Bronco που η διαφορά του ήταν η προσγείωση σε αεροπλανοφόρα.

Το βίντεο θα το δείτε εδώ: